1 Mayıs 2006: Değerli emekçi arkadaşlar!

Bu, olumlu bir gelişmedir: Yalnız mücadele eden kazanabilir.

Gerçekte 8 milyon kişinin kitlesel işsizlikten etkilenmiş olması, herkese iş ve ekmek güvencesi vermeyen kapitalist toplum aleyhine haykırının bir işaretidir. Buna, 10 milyonun üstünde düşük düzeyde çalışanlar, yalnız kısa süreli bir işi olan ve bu Çalışmayla yaşamını sağlayamayanlar da eklenmelidir.

Bu durumun asıl nedeni, işyerlerinde işgücü sömürüsünün dramatik boyutlarda artmasında yatmaktadır. İşçi başına gerçekleştirilen yıllık ciro 1991 yılından 2004 yılına kadar 167.820 Avro’dan 383.347 Avro’ya çıkarken, bilhassa çokuluslu tekellerin kârları göklere fırlamıştır. Almanya Borsasında (DAX) işlem gören, yalnız, önde gelen 30 Tekelin 2005 yılındaki kârları net olarak yüzde 30,6 artarak, toplam 51,3 milyar Avro’ya ulaşmıştır. Bu tekellerin kasalarında, yatırım yapmadıkları, fakat birçok toplumsal görevler için gerekli olan 120 milyar Avro’nun üzerinde para yatmaktadır.

Bir yanda yoksulluk, işsizlik ve sosyal hakların gasp edilmesi ortalığı kasıp kavururken, diğer yanda ellerindeki parayla ne yapacaklarını bilmeyen sermaye sahipleri ve büyük tekeller, bu kabul edilmez durumdur.

Bu durumda işçiler atılıma geçmeli ve taleplerini koymalıdırlar:

• Federal hükümetin işe yaramayan işpazarı politikası derhal geri çekilsin!
• İşsizlikle mücadele kâr üzerinden yapılmalı- iş yeniden paylaştırılmalı. Tam ücret denkleştirmesi temelinde haftada 30 saat iş süresi aritmetik olarak 8 milyon işyerinin korunması ve yaratılması demektir.
• Yüksek ücret ve maaşlar
, hemen şimdi!
• Grev hakkımızı kullanalım, tam ve kapsamlı yasal grev hakkı için mücadele verelim. Egemenler bir yandan işçi düşmanı politika yaparlarken, bize de, buna karşı mücadele edip edemeyeceğimize ve nasıl edebileceğimiz üzerine hükmetmeleri kabul edilemez.
• Çevreyi kâr hırsına karşı koruyalım.
Gittikçe artan bölgesel çevre felaketleri, çevre felaketine dönüşmenin sinyallerini vermektedir. İnsanlığın ve gençlerimizin geleceği için, çevreye uyarlı geliştirilmiş, tekrar kullanıma kazanma teknolojisinin hayata geçirilmesi için girişimde bulunalım.
• Fransa’da kitlelerin verdiği sinyal
i sahiplenelim. Orada milyonlar alanlara çıktı. Üniversiteliler, öğrenciler, işsiz gençlik ve sendikalar siyasi kitlesel mücadeleleriyle, çoktan kararlaştırılmış olan çalışma sürelerinin uzatılmasını öngören ve gençlerin işten atılmalarını kolaylaştıracak yasayı düşürdüler.
• Kapitalist sistem, insanlığın sorunlarını çözmekten yoksun olduğundan, bir toplumsal alternatif olan gerçek sosyalizme taraf olunması gerekmektedir.
Kâr egemenliğinin ortadan kaldırılmasıyla, toplumsal gelişmeler bizim hizmetimize geçirilerek, en ileri üretim araçlarının faaliyetlerinin durdurulmasına, kitlesel yoksulluğun ve açlığın dünyayı sarmasına, ileri araştırma sonuçlarının baskı altında tutulmasına ve başka ülkelere dev savaş araçlarıyla saldırıp istila etmeye son verilecektir.

İş, barış ve gerçek sosyalizm için uluslararası işçi birliği!

1 Mayıs gittikçe artan bir şekilde, işçi hareketinin gitmesi gerektiği rota üzerine bir tartışmaya dönüşmektedir. Bu tartışma, bazı sağcı sendika yöneticilerinin yaptıkları gibi SPD politikasının kuyruğu olmak ile mücadeleci muhalefet arasında bir güç denemesi yönünde gelişmektedir.

2003 yılında bir milyon insan, gösteri yürüyüşlerinde ve mitinglerde Ajanda 2010 politikasına karşı mücadeleyi açıklayıp, Schröder/Fischer hükümetinin konuşmacılarını acımasızca ıslıkladılar. Bu, Schröder/Fischer hükümetinin sonunun başlayışıydı. 1 Mayıs 2005, işçi atılımı ve kapitalizm eleştirisi sinyalini vermişti. Steinbrück ve Müntefering (SPD politikacıları) Kuzey Ren Vesfalya seçimleri öncesi, 1 mayıs mitinglerinde konuşma yaptıkları esnada kulakları sağır eder bir gürültüyle ıslıklandılar. Schröder, daha Mayıs ayında iflasını açıkladı ve erken seçimlerin yapılacağını açıkladı.

1 Mayıs 2006’yı, İşverenler Birliğine ve Merkel/Müntefering’in yeni hükümetine karşı mücadele için değerlendirelim. Örgütlü işçi hareketini güçlendirelim. Bizim, ücretlerimizin ve iş şartlarımızın savunulması ve iyileştirilmesi için mücadele örgütleri olan güçlü sendikalara ihtiyacımız var. Tekellere ve hükümete karşı atılıma geçmemiz için güçlü bir sınıf mücadele örgütüne ihtiyacımız var. Bu adres; devrimci işçi partisi – MLPD’dir!

Kim işçilerin birbirlerine karşı rekabet etmesine ve işyerleri uğruna haklarından feragat etme politkasına pabuç bırakmak istemiyorsa; kim kapitalist sistemin dayatmalarına karşı ise ve sömürü ve baskının olmadığı bir toplumsal alternatif arıyorsa – onu MLPD’de örgütlenmeye çağırıyoruz.